Een welverdiende vakantie, deel 3: Iasi

Dinsdagavond (3 sept.) kwam ik aan in Iasi na een busrit van bijna 7 uur. Tijd om de stad te bezoeken was er toen niet meer, enkel tijd om iets te eten en om te slapen. Hoewel ik de hele dag in de bus gezeten had, was ik best wel moe.

Op woensdag trok ik de stad in, op verkenning. Ik zou Iasi omschrijven als een stad met vele gezichten. Als eerste passeerde ik de studentenbuurt, waar de herinneringen aan mijn eerste dagen in Athene naar bovenkwamen; het was er druk, levendig, veel jonge mensen en het had toch een zekere gezelligheid. Naarmate ik de buitenrand van de stad naderde werd alles minder druk en gezellig en steeds killer en grijzer - dat laatste lag misschien aan het weer. Op een gegeven moment had ik zelfs het gevoel dat ik de set van Matroesjka's was opgewandeld, een wijk met grijze communistische flatgebouwen, waar Ray van Mechelen meisjes zou gaan ronselen.

Iasi is de hoofdstad van de regio Moldavië en ligt vlakbij de grens met het gelijknamige land. Voor mij was het verschil met mijn vertrouwde Transsylvanië best wel groot en opeens begreep ik waarom mijn collega's niet altijd positief zijn over de regio Moldavië (en al de rest wat niet Transsylvanië is).

Maar goed, tijd om uit mijn dipje te komen en de soberheid achter mij te laten. Ik beklom een heuvel aan de rand van de stad en bezocht één van de vele kloosters. Aan de ene kant had ik een mooi uitzicht over de stad, aan de andere kant een prachtig uitzicht over de glooiende heuvels van Moldavië.

Inmiddels was het middag en tijd om naar het centrum van de stad te trekken. Het centrum van Iasi bestaat uit een autovrije boulevard geflankeerd door historische gebouwen van politiek en kerkelijk belang. Zo vind je, bijvoorbeeld, een orthodox klooster vlak naast een katholieke kerk. De meerderheid van de Roemenen zijn Orthodox en zij beleven hun geloof sterker dan wij Belgen. Veel mensen uit de stad komen speciaal naar de kerk om een kaarsje te branden en wanneer zij langs een kerk komen, maken zij een kruisteken. Ook wanneer we met de bus langs een kerk rijden, slaat menig Roemeen een kruisje.

Om de dag af te sluiten, kocht ik alvast een busticket naar mijn volgende bestemming. Donderdagochtend 5 september zou ik voor dag en dauw de bus naar Gheorgheni nemen. Ik wist dat het hostel op dat onchristelijke uur onbemand zou zijn en dat ik er helemaal alleen voor stond. Dat idee baarde me toch een beetje zorgen. Volledig onterecht bleek achteraf want deze keer verliep alles van een leien dakje en met een gerust hart kon ik nog even dutten op weg naar Gheorgheni.

Wordt vervolgd...