Een welverdiende vakantie, deel 4: Gheorgheni

Donderdagvoormiddag, 5 september, kwam ik aan in Gheorgheni. Dit keer werd ik niet in een busstation afgezet, maar aan bushalte aan de kant van de weg. Even oriënteren en het hotel proberen te vinden. Gelukkig kon ik rekenen op de behulpzaamheid van de plaatselijke bevolking, dus het heeft maar anderhalf uur geduurd ;)

Het hotel waar verbleef, had ook een restaurant, dus nadat ik me had verfrist, kon ik meteen de voetjes onder tafel schuiven. Na het eten trok ik op verkenning in de stad. De stad is niet zo groot, dus die had ik snel gezien. Mijn doel was vooral het vinden van toeristische informatie. Niemand bleek te weten waar het VVV-kantoor was en toen ik dat eindelijk gevonden had, was het gesloten. Geen informatie gevonden. Dan maar even vriendelijke gelachen naar de receptionist in het hotel en gevraagd of hij me wat informatie kon geven over het Red Lake (rode meer). Uiteindelijk had ik de informatie die ik nodig had.

Vrijdagochtend volgde ik de instructies die ik de vorige avond gekregen had: het hotel vragen een taxi te bellen om naar de bushalte te gaan en daar de bus nemen naar het Red lake. Het kostte me behoorlijk wat moeite om de receptioniste uit te leggen dat ze een taxi moest bellen, maar na tijdje begreep ze me. Toen de taxi arriveerde, wist ik even niet wat ik zag. Dat was, denk ik, de oudste auto die ik tot nu toe gezien heb in Roemenië. Gelukkig moest ik niet duwen en was ik precies op tijd in het busstation.

De bus liet eventjes op zich wachten, maar na een rit van 25 km door de bergen kwam ik aan bij het Red Lake. Als eerste passeerde ik een klein marktje en eetkraampjes. In een restaurant even opgewarmd bij een warme chocomelk en mijn verkenningstocht kon beginnen. Hoe dichterbij het marktje en de kraampjes, hoe meer toeristen, maar na een tijdje waande ik me alleen op de wereld. Alleen ik en mijn fotocamera, die het erg druk had, want deze natuurpracht wilde ik absoluut op foto vastleggen.

Zonder kaart bleef het bij een wandeling rond het meer en ik dacht dat ik mooi op tijd terug was voor de bus. Bleek achteraf dat ik de laatste bus gemist had. Even hulp gevraagd in een pension/restaurant en ik kreeg meteen de beste oplossing die ik me had kunnen inbeelden: een lift van de eigenaresse. Ik moest wel even wachten, maar dat was geen probleem want ondertussen had ik een goede babbel met een klant in het restaurant en met de serveerster. Onderweg een babbel met de vriendelijke eigenaresse in een combinatie van Engels en Roemeens. Ik moet het toegeven: na een jaar is mijn Roemeens bedroevend slecht.

Mijn dag was zo geslaagd, dat ik zaterdag 7 september terugkeerde naar het Red Lake. Dit keer had ik vooraf de busuren nagekeken. Ik was van plan vandaag een ander pad te proberen, maar de waarschuwing voor beren, wijzigde mijn plan en dus bleef ik braaf rond het meer. De bus bracht mij op tijd terug in Gheorgheni, dus had ik nog tijd voor een laatste wandeling door de stad.

Zondag 8 september zat mijn vakantie erop en keerde ik terug naar Târgu Mures, uiteraard moest de bus weer tegenwerken. Ik was goed op tijd bij het busstation, dat helemaal verlaten was, op de poetsvrouw na. Die heeft voor mij de busuren nagekeken en er bleek helemaal geen bus te zijn op het uur dat ik op internet had gevonden. Dan maar naar de busmaatschappij gebeld, waar ik te woord werd gestaan door de onvriendelijkste klantendienst ooit. Na een half uur kwam er een bus aan, die niet naar Târgu Mures ging, maar wel in de buurt kwam. Met een extra tussenstop ben ik veilig terug in Târgu Mures geraakt en kon ik uitgerust beginnen aan mijn laatste werkweken in Roemenië.

Groetjes,
Leen