Ups & downs

Hallo allemaal,

Na ons mama haar ervaringen in Roemenië, wil ik ook even mijn eigen verhaaltje doen want er is weer heel wat gebeurd.

Dinsdag 21 mei was een dag waar ik al lang naar uitkeek, want dan kon ik eindelijk ons mama Roemenië laten zien. Het begon met een ontdekkingstocht door Târgu Mures, mijn appartement, het bedrijf en andere onbelangrijke zaken die deel uitmaken van mijn dagelijks leven.

Op woensdag vertrokken we naar Timisoara, een voor mij ook onbekende stad. Er geraken bleek niet zo simpel te zijn. Het was de eerste keer dat de bussen mij in de steek lieten. Gelukkig zijn we er op een comfortabele manier geraakt. Hoewel ons mama spreekt over MAAR 120 euro, ligt dat voor vele Roemenen anders. 120 euro is namelijk een benadering van het minimum loon in Roemenië en overschrijdt de huur van sommige appartementen waaronder mijn huidig appartement.

Na een bezoek aan Timisoara gingen we op pad met mijn collega Gyopi en bezochten we Sighisoara. Zoals een mama al schreef, we hebben er allebei van genoten!

Na een heerlijke week vakantie kon het alleen maar bergaf gaan, en dat deed het ook! Na enkele uren op het werk geweest te zijn, kreeg ik een verontrustende telefoontje van de eigenaar van mijn appartement. Er was een probleem met de elektriciteit en de eigenaar kon niet garanderen dat het gebouw nog wel brandveilig was (Achteraf bleek dit zwaar overdreven te zijn).

Dinsdag was een dag vol paniek voor mij, ik was al helemaal klaar voor evacuatie toen mijn huisgenoot mij toch gerust kon stellen. Gelukkig vond ik woensdag een appartement waar ik de rest van mijn tijd in Roemenië kan doorbrengen. Hoge tijd om in te pakken en te ontdekken hoeveel spullen ik heb, want vrijdag 31 mei zou ik verhuizen.

Op vrijdagavond werd ik opgehaald door een AIESEC'er en vertrokken we met een tjokvolle auto naar mijn nieuwe appartement. Tijd om de zorgen achter me te laten en mijn laatste maanden in te gaan. De berg spullen die zich vrijdagavond in mijn appartement bevonden, was redelijk ontmoedigend. Wat ik dat weekend heb gedaan kunnen jullie vast al wel raden.

Ondertussen ben ik gekalmeerd en voel ik me toch al wel thuis in mijn nieuwe appartementje. Soms is het toch een beetje wennen om in een appartement te wonen, maar ik ben niet de enige die moet wennen. Mijn deur heeft nog niet helemaal begrepen dat ik hier woon, want soms weigert ze mij binnen te laten. Daar moet ik nog een oplossing voor zoeken.

Na een ontspannende week gevolgd door een stressvolle week hoop ik nu op een kalme week. Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes,
Leen