alles volgens plan...

Hey daar!

Dus vorige week zou ik normaal in Paros geweest zijn, maar dat ging dus niet door owv de staking op woensdag 5 mei. Gelukkig kon ons mama haar vlucht verplaatsen naar deze week en ik heb net bericht gehad dat ze is ingestapt in het vliegtuig, laten we zeggen dat alles volgens plan verloopt...
Maar terug naar vorige week.

Woensdag was een perfecte dag om voor school te werken, aangezien je toch niets kon doen want alles was dicht. En het was ook niet bepaald veilig om buiten te komen (voor de mensen die het nieuws niet gezien hebben: er zijn drie doden gevallen). Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat die staking echt wel extreem was en we er meestal niks van merken. Ook nu niet eigenlijk, aangezien de demonstraties in het centrum zijn en ik daar zo'n twee kilometer vandaan woon. 's Avonds had ik normaalgezien les (de mensen die konden komen, moesten aanwezig zijn). Uiteindelijk kwam er zo'n zes man opdagen, maar niet de prof. Dus na een half uur te hebben gepraat over de staking (hoe kan het ook anders) gingen we maar terug naar huis.

Donderdag wilde ik nog graag even langs het ferrykantoor gaan, aangezien de datum om onze retourtickets niet de juiste is. Ik dacht dat er misschien nog wel iets te zien zou zijn van de staking van woensdag, dus nam ik mijn fototoestel maar mee. Erg veel was er niet meer van te zien, buiten vernielde telefooncellen, bushokjes en winkelruiten. Het ferrykantoor was gesloten en ik had nog wat tijd, dus ik besloot om een bushalte verder te wandelen en eens langs de uitgebrande bank te passeren. Daar was wel heel wat volk op de been: andere ramptoeristen zoals ik en mensen die een bloemetje kwamen neerleggen voor de slachtoffers. Ik wilde de bus pakken aan een andere universiteit (die van de rechten). Daar aangekomen bleek er een nieuwe demonstratie te zijn, vertrekkende van panepistimio (= straatnaam en betekent universiteit). Op het eerste zicht leek het geen probleem, maar toen ze de straten begonnen te blokkeren en de politie begonnen uit te dagen (de politie stond al te wachten op de hoek van elke straat), moest ik toch gaan uitkijken voor een ander vervoersmiddel. De metro dan maar. En ik had geluk want nog voor ik een ticket had gekocht, vluchten de laatste mensen de metro in en ging het hek dicht. Maar uiteindelijk raakte ik toch thuis.

Vrijdag heb ik nog aan het school gespendeerd, hoewel ik liever naar het strand was geweest; het was rond de 30°. Maar omdat de anderen allemaal les hadden, ben ik maar thuis gebleven. Ik had niet zoveel zin om alleen te gaan.

Dus het plan was om zaterdag te gaan, het was wel geen mooi weer, maar we hadden afgesproken. Dus, natuurlijk weer iets te laat, stond ik te wachten op Syntagma... alleen. Enerzijds voelde ik mij ambetant omdat ik maar weer eens te laat was en voor de zoveelste keer nam ik mij voor om daar iets aan te doen. Anderzijds was ik ook wat geïrriteerd dat ze mij geen berichtje hadden gelaten dat ze al vertrokken waren. Omdat ik niet zeker wist naar welk strand ze gingen stuurde ik zelf maar een berichtje en wachtte een halfuur... nog steeds geen antwoord. Nog steeds met dezelfde gemengde gevoelens ging ik dan maar weer terug naar huis. Op mijn flat aangekomen, las ik een berichtje op facebook dat ze overslapen waren. Oké ik hoefde mij dus helemaal niet schuldig te voelen, maar anderzijds mochten ze mij dat wel wat eerder laten weten... Nouja, weer een productieve dag voor school dan maar...
Gelukkig was de avond beter dan de dag, hoewel dat er in het begin wel niet naar uitzag. De helft van de groep waar ik normaal mee optrek, was op één of andere trip,... Dus uiteindelijk schoten er nog maar drie mensen over van onze groep. Zij gingen naar een verjaardagsfeestje van een meisje dat ik niet kende dus ik was niet van plan om daar naartoe te gaan. Uiteindelijk overhaalde Mishka mij om toch mee te gaan... Maar nog voor we vertrokken waren, stuurde Aga (die daar al eerder was) dat het feestje over was. Wijziging van de plannen: we gingen iets drinken op Mishka haar flat. Erg gezellig, we waren maar met drie, maar we hebben leuk gebabbeld. Later ging ik nog met Mishka naar Lollipop...

Natuurlijk was ik niet zo vroeg thuis van Lollipop en moest ik te vroeg weer opstaan omdat we dit keer écht naar het strand zouden gaan. Ik slaagde erin om uit mijn bed te komen én om op tijd te komen... Na een helse busrit: te warm, te weinig plaats en te veel geschommel en plots gerem, kwamen we aan op het strand. Het was druk, dus konden we niet doen wat we meestal doen: ons handdoekje "gewoon ergens" neerleggen en gaan zonnen/zwemmen. Maar uiteindelijk vonden we een plaatsje en kon de "crèmeparty" beginnen. En wat later konden we de zee in want dat was echt wel nodig. Na een namiddagje op het strand te hebben doorgebracht, werd het een rustige avond.

Maandag een normale dag, waarop alle lessen plaatsvonden. Tja, daar valt weinig over te zeggen, ze vielen redelijk mee. Hoewel ik eerlijk gezegd liever de hele dag op het strand was geweest....

Vandaag is een redelijke spannende dag: vertrekt ons mama haar vliegtuig of niet? Deze ochtend toch maar begonnen, met de nodige voorbereidingen: strijken, naar de les gaan, poetsen,... Ondertussen weet ik zeker dat ze op het vliegtuig zit, dus nu nog ff douche, langs het ferrykantoor voor eindelijk de datum van de retourtickets te veranderen en op naar de luchthaven :) Waarschijnlijk wordt het een rustige avond want morgen vertrekken we dan naar Paros... eindelijk!

Groetjes,
Leen